3. o piątej

- Teodor...?
Powtórzyła kobieta, bo chłopak jej nie odpowiedział. Siedział i patrzył z otwartymi ustami.
A jednak... Musiał ją znać... Tylko skąd...?
W dalszym ciągu nie mógł wykrztusić z siebie słowa, ale najwidoczniej kobieta potraktowała to jako potwierdzenie jej przypuszczań. Powoli wyciągnęła rękę w jego stronę i lekko dotknęła jego twarzy.
Teodor poczuł się nieswojo... O co chodzi?
- Czy... Czy ja cię znam...? - zapytał, kiedy zdał sobie sprawę, że wstrzymał oddech.
Zobaczył, że w oczach kelnerki pojawiają się łzy. Uśmiechnęła się tak znajomo do chłopaka i objęła go ramionami.
- To ty... - powiedziała cicho.
- Ja...? - szepnął.
Kobieta się zaśmiała, położyła mu dłonie na ramionach, na długość jej ręki i powiedziała z poważną miną.
- Ostatni raz widzieliśmy się tu sześć lat temu - chłopak znowu wstrzymał oddech. - To ja, Kornelia.
Kornelia...?
W jednej chwili jak grom z nieba, powróciły do niego wszystkie wspomnienia, które dokładnie schował w swoim sercu, aby już nigdy nie ujrzały światła dziennego. Teraz przez te kilka słów, całe starania poszły na marne.
Odzyskał jednak nadzieję...
- Czy oni... ktoś jeszcze...? - zaczął, ale Kornelia potrząsnęła głową.
- Nie... tylko ja... Ostatnio słyszałam tylko o dwóch nagrodach Nobla za zarejestrowanie czarnej materii i bozonu Higgs'a... Dla jednej osoby - powiedziała porozumiewawczo.
- A... No tak... Zawsze o tym marzył - stwierdził.
Przez chwilę stali tak w milczeniu, jakby nie wieli co mają powiedzieć po sześciu latach. W końcu Kornelia nie wytrzymała i zawołała:
- Nie no, nie wierzę!! Znów ciebie widzę!
Klient wychylił się znad gazety i spojrzał na kelnerkę karcąco. Spojrzała w dół na znak skruchy, ale nie mogła powstrzymać uśmiechu.
- Już myślałam, że się nigdy nie spotkamy.
Teodor stał tylko i się uśmiechał - nigdy nie wiedział co powiedzieć, a teraz to jeszcze bardziej go to przytłaczało.
- Też tak myślałem - powiedział tylko.
Pomówili jeszcze o kilku mało istotnych sprawach, a w tym czasie z kuchni wychylił się szef kawiarni.
- Kor, co ty robisz? - zapytał zdziwiony, nie często miał okazję widzieć ją taką radosną.
- Przepraszam, już idę! - powiedziała Kornelia i odwróciła się w stronę Teodora. - Jak widzisz, muszę dalej pracować. Mógłbyś tu przyjść o piątej? W tedy kończę. Pójdziemy gdzieś...
- Jasne - zgodził się.
- Dzięki - ucieszyła się. - Tak się cieszę! Mam tyle do powiedzenia! - zawołała odchodząc.
- Do zobaczenia - odparł chłopak.
Kornelia zniknęła za drzwiami, a uśmiech jeszcze długo nie zniknął jej z twarzy.