20. tajemnicza przesyłka

Po pewnym czasie szeregowy Teodor wyszedł na zewnątrz, ażeby poszukać Kornelii. Gdy ją ujrzał wydał z siebie tylko:

- Aaaaa!

***

- I jak? - zapytał Skipper.

- Chyba już lepiej - odparł Kowalski zniżając głos.

Kolik leżała na najniższej pryczy a nad nią stali szef i strateg. Obok, pod wypchaną rybą Szeregowego stała paczka, której przyglądał się Rico. Teodor siedział na kanapie i przytulał królewnę Dziękuje Bardzo. Chwilę później pingwinka nieznacznie się poruszyła.

- Wszystko dobrze? - zapytał naukowiec.

Odpowiedział mu stłumiony chichot. Skipper i Kowalski spojrzeli na siebie.

- Dlaczego tak śmiesznie mówisz? - zapytała dziewczyna.

Kowalski zorientował się, że nadal ma zniekształcony głos, więc za niego powiedział szef.

- Kornelio, przecież to wszystko stało się za twoją sprawą.

Pingwinka przez chwilę patrzyła się z nieodgadniętym wyrazem twarzy na Skippera, aż powiedziała.

- Jaka Kornelia? Kim wy jesteście?

Skipper pobladł, a raczej pobladłby gdyby nie i tak białe pierze na twarzy.

- Co? Kowalski... analiza... - powiedział lekko przestraszony.

Po dziesięciu sekundach przemyśleń, naukowiec orzekł:

- Kornelia ma amnezję lub... chce nas nabrać - potem dodał ciszej. - albo nie nas tylko mnie.

Pingwinka niezgrabnie ześlizgnęła się z pryczy i rozejrzała się wokoło.

- Gdzie ja jestem? - zapytała podchodząc do Teodora. - Jak się nazywasz?

Szeregowy wyglądał na zdezorientowanego.

- Jestem... Teodor... - odparł, a dziewczyna złapała go za skrzydło i potrząsnęła nim.

- Miło mi! - zawołała.

Skipper, ze wzrokiem proszącym o opcje, spojrzał na Kowalskiego.

- Można mieć nadzieję, że po wspomnieniu różnych sytuacji Kolik przypomni sobie o wszystkim - powiedział pingwin i podszedł do dziewczyny. - Chodź Kornelio, spróbujemy tobie co nieco przypomnieć.

Złapał ją za skrzydło i mimo opierania, zaprowadził ją do laboratorium. Gestykulując przy okazji, żeby Szeregowy poszedł z nimi.

- Co to? - zapytała Kolik wlepiając wzrok w kolorowe probówki.

- To są takie płyny, które służą do... czegoś tam - wyjaśnił pingwinek, a dziewczyna posłała mu uśmiech.

Kowalski ustawił krzesło tyłem do ściany i powiedział, żeby Kolik na nim usiadła.

- No to może... jak się nazywasz? - zaczął naukowiec.

- Podobno jestem Kornelią i jestem pingwinem - powiedziała przechylając głowę.

- Co robiłaś ostatnio?

- Byłam w tamtym pokoju... - odparła.

- A wcześniej? - pytał dalej naukowiec.

- Eee... nie pamiętam... - odparła.

- I nikogo z nas nie pamiętasz? - zapytał, a Kolik potrząsnęła głową.

Kowalski zaczął coś notować. Teodor zapatrzył się w jakieś diody, stworzone przez Kowalskiego, a Kornelia wstała i podeszłą do wysokiego pingwina. Zaczęła się przyglądać jego pracy i jemu.

- Tak... Masz częściowy zanik pamięci - powiedział i spojrzał w jej stronę. - Tak?

Pingwinka lekko się uśmiechnęła i pokręciła przecząco głową. Skipper wszedł do środka z hukiem otwierając drzwi. Szeregowy natychmiast oderwał wzrok od diod.

- Kowalski - zaczął szef. - Mamy dobre wieści! W kartonie nie było bomby, ani nic, tylko jakieś sprzęty do telewizora.

Kowalski odsunął się od Kolik, kiwnięciem głowy przyjął informację szefa i wyszedł z nim z laboratorium. Teodor z Kolik jeszcze chwilę zostali w środku.

- Fajny jest - oznajmiła po chwili pingwinka.

Szeregowy popatrzył na nią zdziwiony.

- Kto?

Nie usłyszał odpowiedzi, bo dziewczyna opuściła pokój...